Lokaliteti Transendent

Rethanat e pamundësisë për t’u kthyer në atdheun e tyre për një periudhë të pacaktuar përfaqësonte për refugjatët një cezurë të thellë në jetën e tyre. Nga njëra anë, ata ishin fizikisht të pranishëm në viset pritëse. Nga ana tjetër, prania emocionale rrotullohej rreth shtëpisë së braktisur, frika dhe pasiguritë shpesh pengonin mbërritjen në vendin pritës. Refugjatët ndodheshin në një gjendje të ndërmjetme midis të tashmes fizike dhe të braktisurve më parë. Në këtë gjendje, kufijtë midis qenies imanente në të tashmen dhe qenies transhendente në mendje mjegullohen – individi i migruar është në një lokalitet transcendent.

Kjo pafuqi e refugjatëve u abzorbua nga rrjetet sociale në vendet mikpritëse, të cilat u bënë më të gjera dhe më të dendura me rritjen e migrimit dhe bazoheshin në ndihmën e ndërsjellë, solidaritetin dhe besimin. Në atë kohë, pra në vitet e 1990-ta, diaspora ishte e motivuar nga ndjenja kolektive e përgjegjësisë për t’u angazhuar politikisht dhe socialisht për atdheun. Gjatë kësaj kohe, komuniteti shqiptar i Kosovës u rrit së bashku dhe u bashkua nga dëshira për liri dhe pavarësi.